Love your life, this eternal chase, this wandering without end. Love the one you are chasing – the one clothed in the Sun, embellished by the Moon. There is an entire Galaxy in her and she herself is a Galaxy. Follow her – where lands to be conquered. New thoughts, ideas. Warriors to be defeated. The spirit of the expanding universe. The race of conquerors. Follow her to this place – where spaces, times, motion. Journey, aim, loot. Victory, rest and stagnation. So – again in motion, start searching which will inevitably lead to some mistake – sooner or later. And so – downfall. And death… Death, spaces, times…
.................
Galaxy in Her

She has been with me ever since I remember. I have met her a few times on my way. Or maybe I should say – I have met only her transient shadows, never her. She lead a strange game with me. She took different forms which made me feel her presence. Thus, she was the tree under which I slept at night. She was the star at which I gazed before falling asleep. She whispered to me with the water of the stream I was crossing, and she was singing with the voices of the birds which woke me up in the morning. Sometimes she even took the form of a woman I could not resist. In the morning she always disappeared without any trace, leaving me again with the whispering of the stream, the singing of the birds, and with the hazy afterglow of her face engraved in her memory.

The night with her always left a strange feeling inside me.The feeling which made me set off immediately to look for her round each corner, in the next town, behind the next hill.

Always in motion. Always forward. Possessed with the desire to find her again. I never wanted to have her on my own only. It was the quest, it was the way that I wanted. This gave me strength, this shaped my deeds, my desires.

Run. Where lands to be conquered. New thoughts, ideas. Warriors to be defeated. The spirit of the expanding universe. The race of conquerors.

And then came the time when the Earth herself was not enough for me. For centuries they had been trying to reach the stars. And so they did. And I travelled with them. This time there were no roads, towns, hills, but spaces, planets, galaxies. Chasing her, driven by the same strange longing, I still found her reflection in this unearthly momentum of light, thought and space. I clearly saw her dancing in the slow, spiral movements of our Galaxy. I was gazing into her eyes – shining stars and I was chasing comets so as to become entangled in her braids.

She is mine.

Mine? As a matter of fact… Where am I and where is she? This is an eternal chase. Is it all about being together? Isn’t it better to be in motion? Rush? Conquer? Sometimes only touch? Sometimes – for a short while – to own? To conquer and then run forward.

So, mine – but only sometimes.

I do not have her. I do not own her. I am. With her.
...................................................................................................
Kochaj swoje życie, tą odwieczna gonitwę, wędrówkę bez końca. Kochaj tą, za którą wciąż gonisz –przystrojoną słońcem, ozdobioną księżycem. W niej Galaktyka cała, zaś ona sama – Galaktyką. Za nią – tam gdzie lądy do odkrycia. Gdzie nowe myśli, idee. Gdzie nowe ziemie. Gdzie wojownicy do pokonania. Duch rozszerzającego się wszechświata. Rasa zdobywców. Tam gdzie przestrzenie, czasy, gdzie ruch. Gdzie podróż, cel, gdzie zdobycz. Tam gdzie zwycięstwo, odpoczynek, lecz i stagnacja. Więc znów szukanie które prowadzi do błędu, potem – upadek. Następnie śmierć… Przestrzenie, czasy…
.................

Galaktyka w Niej

Była ze mną chyba odkąd tylko sięgam pamięcią. Czasem spotykałem ją na mojej drodze. A może źle się wyraziłem – nie spotykałem jej samej, lecz raczej jej ulotne cienie. Prowadziła ze mną dziwną grę. Przybierała różne formy, kształty, postacie, pod którymi dawała mi odczuć swoją obecność. A więc –była drzewem, pod którym spałem nocą i była gwiazdą, w którą wpatrywałem się przed snem. Szeptała do mnie wodą strumienia, przez który przechodziłem i śpiewała głosem ptaków, które budziły mnie rano. Czasem przybierała nawet postać kobiety, której nie byłem w stanie się oprzeć. Nad ranem zawsze znikała bez śladu, zostawiając mnie znowu z szeptem strumienia, śpiewem ptaków i mglistą poświatą swojej twarzy wyrytą w mojej pamięci.

Noc spędzona z nią zostawiała we mnie też pewne dziwne uczucie. Uczucie, które powodowało, że od razu ruszałem w dalszą drogę, szukając jej za każdym zakrętem, w kolejnym mieście, za kolejnym wzgórzem.

Zawsze w ruchu. Zawsze do przodu. Opętany pragnieniem znalezienia jej znowu. Chyba zresztą nigdy nie chciałem mieć jej na własność. To właśnie poszukiwania, to właśnie drogi pragnąłem. Tej siły, która napędzała mnie, kształtowała moje czyny, żądze, pragnienia.

Biec. Tam gdzie lądy do odkrycia. Gdzie nowe myśli, idee. Gdzie nowe ziemie. Gdzie wojownicy do pokonania. Duch rozszerzającego się wszechświata. Rasa zdobywców.

Aż wreszcie nadszedł ten czas, gdy sama Ziemia przestała mi już wystarczać. Oni już od wieków próbowali sięgnąć gwiazd. I w końcu gwiazd sięgnęli. Przemierzałem więc z nimi już nie drogi, miasta czy wzgórza ale przestrzeń, planety, galaktykę. W pogoni za nią, gnany tą samą tęsknotą, nadal znajdowałem jej odbicie w tym nieziemskim pędzie światła, myśli i przestrzeni. Wyraźnie widziałem jak Ona tańczy powolnym, spiralnym ruchem galaktyki. Wpatrywałem się w jej oczy – gwiazdy świecące i goniłem komety, by zaplątać się w warkocze jej włosów.

Moja.

Moja? A właściwie to gdzie jestem ja a gdzie ona? Wszak to odwieczna gonitwa. Ale czy na pewno chodzi o to, aby być razem? Czyż nie lepiej – zawsze w ruchu? Pędzić? Zdobywać? Czasem tylko dotknąć? Czasem tylko – na chwilę krótką – posiąść? Zdobyć? I biec dalej.

A więc – moja – lecz tylko czasami.

Nie mam jej. Nie posiadam jej. Jestem. Z nią.